διφάσιο

το (Α διφάσιος, -α, -ον)

νεοελλ.

το ουδ. ως ουσ. το διφάσιο

είδος ορυκτού

αρχ.

1. ο δύο ειδών, διττός

2. στον πληθ. δύο.

[ΕΤΥΜΟΛ. Η λ. διφάσιος σχηματίστηκε από το δί-φατος «αμφίβολος, αμφιλεγόμενος» (Ησύχ.) κατά το διπλάσιος. Το β' συνθετικό τής λέξεως είναι αβέβαιης προελεύσεως. Υποστηρίχθηκε ότι πρόκειται για το φατός τού φημί* ή ότι η λ. συνδέεται με λατ. bifāriam. Κατ' άλλους έχει σχέση με τα πεφνείν, φόνος, θείνω, ενώ η σύνδεση με το φαίνομαι* δεν είναι πειστική].